शब्द सौंदर्य

कभी वक्त तुम्हारे साथ है, कभी वक्त हमारे साथ है. वक्त की यही बात है की, ना वक्त तुम्हारे पास है - ना वक्त हमारे पास है... एक वक्त सुनहरी सुबह, एक वक्त अंधेरी रात है...

किती तरी वेळा आपण एकाकीपण आणि एकांत यामध्ये गोंधळ करून टाकतो... आपल्याला वाटते की आपण एकटे आहोत म्हणजे एकांतात आहोत पण खरेच असे असते...? तूकाराम महाराज म्हणतात एकांतात आपलाच आपल्या सोबत वाद (बोलणे) चालु असतो.... काय बरोबर, काय चुकीचे याचा विचार आपण एकांतात करू शकतो... पण हल्लीच्या मनोरंजनाच्या विश्वात आपण मोकळे बसलो की आपण एकांत अनुभवण्या ऐवजी एकटेपणा अनुभवतो.... कराटे कीड नावाच्या एका सिनेमा मधिल एक खुप सुंदर आणि अर्थपुर्ण वाक्य मला ईथे आठवते.... "शांत होना और कुछ ना करना ये दोनो अलग बाते है" ज्या वेळी आपण एकटेपणाचा अनुभव करतो त्या वेळी आपण खुपदा उदास होतो पण एकांतात आपण शांत असतोत... एखाद्या घटनेचा विचार करताना एकटेपणा बाधक तर एकांत सहाय्यक असतो... शांत होना और कुछ ना करना ये दोनो अलग बाते है

पिकासो… खुप कमी लोक असतिल ज्यांने पिकासोचे नाव सुध्दा ऐकले नसेल. पिकासो हा मागच्या शतकातिल.. खर तर आजपर्यंत झालेल्या महत्वाच्या आणि जिनियस पेंटरस पैकि एक महत्वाचा पेंटर, तर तो एकदा प्रवासादरम्यान एका लहानशा गावात थांबला होता तस त्या गावकऱ्यापैकि कोणी त्याला ओळखेल याची शक्यता थोडीशी कमीच पण तो ज्या हॉटेलमध्ये मुक्कामाला होतो तिथे असणाऱ्या एका महिलेने पिकासो ला ओळखले व एकदा सहज गप्पा मारता मारता तिने पिकासोकडे तिच्यासाठी एखदी पेंटिग बनवावि असा हट्रट धरला, त्यावर पिकासो म्हणाला कि सध्या मी प्रवासात आहे त्यामुळे माझ्याकडे पेंटिंग करण्यासाठी सामग्री नाही आहे, मी नंतर कधितरी नक्की तुमच्यासाठी पेंटिग बनवेल.. यावर ती महिला पिकासोला म्हणालि कि तुमच्यासारख्या व्यस्त माणसाची परत कधि भेट होईल कि नाही माहित नाही त्यामुळे प्लिज माझ्यासाठी तुम्हि आत्ताच एखादी पेंटिग बनवा मी तुमची खुप मोठी चहाती आहे. यावर पिकासोने हॉटेलच्या काऊंटर वरुन एक कागद आणि पेन घेऊन अवघ्या २० मि. मध्येच एक चित्र् रेखाटले. काहि क्षण विचार करुन ते चित्र त्या महिलेच्या हातात देत देत म्हणाले कि याची किमंत असेल १ मिलियन डॉलर. त्या

हि थोडीशी जुनी गोष्ट आहे ज्यावेळी अनेकदा लोकं एका गावावरुन दुसऱ्या गावाला पायी चालत जात.. असाच आज एक माणूस आपल्या गावाहून शेजारच्या गावी चालला होता , रस्ता जनुकाहि मोकळाच क्वचितच एखादा प्रवासी दिसत होता. काहीसा पठारी प्रदेश आणि डोक्यावर तळपता सुर्य आणि यामुळे आलेला थकवा आणि लागलेलि तहान यामुळे त्या माणसाचा जिव अगदी कासाविस झाला होता , आता खर तर त्याला पलिकडचं गाव गाठण्यापेक्षा पाणि पिने जास्त गरजेचे होते. एक दोन वेळा आधि मित्रांसोबत याच रस्त्याने गेलेला असल्याने त्याला जवळच एक लहानसा तलाव असलेला माहीती होते , तो तलाव थोडा आडमार्गि असून देखिल तो त्या तलावा जवळ गेला... एक... एक मिनिट थोडस थांबवतोय तुम्हाला पुढे सांगण्याआधि त्यासाठी माफ करा पण मला थोडस विचार करुन सांगा कि या परीस्थितित तुम्ही असता तर यावेळी तुम्ही काय केल असतं... ? तुम्ही म्हणाल काय मुर्खासारखे प्रश्न विचारतोय हा.. बरोबर ना ? बरं जाऊद्या आपण गोष्ट पुढे नेऊयात. तलावा समोर गेल्यावर त्याला जरास हायसं वाटलं पण तो माणुस तसाच त्या तलावाकडे बघत ऊभा राहिला होता , त्यामाणसाला पाणि प्यायची इच्छा असून देखिल तो तसाच पण्याकडे